سر می روم از خودم
از سرم که اردوگاه اندیشه‌های اجباری‌ست
از فرودستی‌ام
خانه به دوشی‌ام
                    میان مردم قحطی و آدامس خروس نشان
و از مرگم
که فریادم می‌شود
                         آنگاه
                          لب فرومی‌بندد.

من امشب می‌خاهم جسمی دیگر بگیرم
من امشب می‌خاهم جایی دیگر بمیرم 

بی کلید از در گذشتیم
آنسو هگل و کاهگل هر دو، سه چیز بودند
فضا انباشته از دفع و آفت بود
تو هنوز نیامده بودی

دعا کردیم
واژه وداع را پستان گذاشتیم
و آرام
از دهان یکدیگر گذشتیم